Η ανθρώπινη παρουσία στην ελληνική Θράκη, σύμφωνα με τις διατυπωθείσες από παλαιά απόψεις (Δ. Θεοχάρης κ.ά.), έφθανε στο τέλος της Μέσης Παλαιολιθικής περιόδου, δηλ. στα 35.000 π.Χ. Αντίθετα, τα πρώτα συμπεράσματα ερευνών που ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη, στο ΝΑ άκρο της πεδιάδας της Ροδόπης, μεταθέτουν το χρονικό όριο της ανθρώπινης εγκατάστασης στα 100.000 π.Χ.

Σε πολύ νεότερη περίοδο, ως κάτοικοι της Θράκης, εμφανίζονται οι φυλές των αρχαίων θρακών, που περιγράφει ο Ηρόδοτος και θεωρεί ότι συναπαρτίζουν το μεγαλύτερο μετά τους Ινδούς έθνος.

Οι θράκες κατά την κρατούσα επιστημονική άποψη (Π. Καρολίδης, Α. Καψής, Δ. Τριαντάφυλλος κ.ά.) αλλά, και σύμφωνα με τις αντιλήψεις των ιδίων, όπως τις κατέγραψαν αρχαίοι συγγραφείς, ήταν συγγενείς των Ελλήνων και για τον λόγο αυτόν υπήρξε ευκολότερη η διαδικασία αποδοχής του ελληνικού πολιτισμού.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ξενοφών στο έργο του Κύρον Ανάβασις (VII. 2, 31) αναφέρει πως "ο βασιλιάς της Θράκης Σεύθης ο Β', του έλεγε ότι οι θράκες δεν θα παραβιάσουν ποτέ την συμμαχία με τους Αθηναίους, με τους οποίους, όπως είναι γνωστό, είναι συγγενείς ...". Ο δε Ηρόδοτος (Ιστ., Η. 116, Διόδωρου του Σικελιώτου, Ε. 11) αναφέρει ότι "όταν στην εποχή του Μαρδονίου τα παιδιά του θράκα βασιλιά των Βισαλτών εξεστράτευσαν με τους Πέρσες κατά των Ελλήνων, ο πατέρας τους βασιλιάς θεώρησε την πράξη τους προσβολή για την συγγένεια που είχαν οι θράκες με τους Έλληνες και μετά την επιστροφή τους, τύφλωσε και τα έξι παιδιά του...".

Επομένως, η έρευνα για τις θρακοελληνικές σχέσεις δεν πρέπει να έχει ως αφετηρία τον 8ο αϊ. π.Χ. (ελληνικοί αποικισμοί) αλλά απώτερες περιόδους που ανήκουν στον χώρο ευθύνης της προϊστορίας.

Με την έναρξη των αποικισμών ιδρύονται οι πρώτες ελληνικές αποικίες στα παράλια της Θράκης από κατοίκους των νησιών του ανατολικού Αιγαίου και των παραλίων της Μικράς Ασίας οπότε και αρχίζει βαθμιαία, κάτω από ποικιλία συνθηκών και ιδιαιτεροτήτων, η επιμιξία θρακών και Ελλήνων, θα ακολουθήσει η ακμή του ελληνικού πολιτισμού, η ελληνιστική περίοδος, η κατάκτηση της περιοχής από τους Ρωμαίους και στην συνέχεια η μακρά περίοδος της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Ήδη, στην ρωμαϊκή περίοδο ο εξελληνισμός της Θράκης έχει μάλλον ολοκληρωθεί, όπως μαρτυρούν οι ελληνικές επιγραφές που συναντώνται μέχρι τον Δούναβη.

Στην ελληνική σήμερα Θράκη, εκτός από τον χριστιανικό πληθυσμό, κατοικούν και μουσουλμάνοι που απαρτίζουν την πολυφυλετική μουσουλμανική μειονότητα, η οποία εξαιρέθηκε από την ανταλλαγή των πληθυσμών του 1922-23 μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, για να διατηρηθεί ως αντίβαρο και ως εγγύηση για την καλή συμπεριφορά της Τουρκίας έναντι της ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη και τα νησιά του ΒΔ Αιγαίου, Ίμβρο και Τένεδο. Είναι βέβαια γνωστό ότι μετά από εξοντωτικές πιέσεις, το πογκρόμ του 1955, τις απελάσεις και μια ατέλειωτη σειρά κυβερνητικών μέτρων, η ελληνική μειονότητα στην Τουρκία έχει σχεδόν εξαφανισθεί. Τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης συναπαρτίζουν τουρκοφανείς μουσουλμάνοι Ρωμά (Αθίγγανοι) και Πομάκοι.

Οι γηγενείς Έλληνες χριστιανοί είναι οι αρχαιότεροι κάτοικοι της περιοχής σε σχέση με όλους τους σύγχρονους γειτονικούς λαούς, οι οποίοι εμφανίστηκαν στο προσκήνιο της θρακικής ιστορίας πολλούς αιώνες μετά την δημιουργία των πρώτων ελληνικών αποικιών στα θρακικά παράλια από τα τέλη του 8ου αιώνα π.Χ. Οι Βούλγαροι εμφανίζονται τον 7ο αϊ. μ.Χ. ενώ οι Οθωμανοί Τούρκοι τον 14ο αϊ. μ.Χ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο ζούσαν στην περιοχή λιγοστοί Εβραίοι, η συναγωγή των οποίων σωζόταν ερειπωμένη μέσα στο τείχος της Κομοτηνής μέχρι το 1992.

Παλαιοί κάτοικοι της Θράκης, από την βυζαντινή εποχή, είναι και οι Αρμένιοι, των οποίων ολιγομελείς παροικίες υπάρχουν στην Θράκη, με σημαντικότερη αυτήν της Κομοτηνής.

Τα τελευταία 10 χρόνια στον πληθυσμό της Θράκης προστέθηκαν οι 23.000 παλιννοστούντες ομογενείς έλληνες από την τέως Σωβ. Ένωση.